Język plastyczny Kowalskiego operuje złożonymi strukturami wizualnymi, w których formy, przedmioty i przestrzenie wchodzą w nieoczywiste, często surrealne relacje. Podczas wystawy zatytułowanej „Iluzja martwej natury”, zorganizowanej w Miejskiej Strefie Kultury w Łodzi, jego dzieła zostały opisane następująco:

Nie przynależy on ani do abstrakcjonistów, ani do hiperrealistów; wydaje się, że czuje się on najbliższy nadrealizmowi, stosując komplikacje różnych form, przedmiotów nieraz działających na siebie bardzo agresywnie, a czasem miękko przenikających się przestrzennie. Tak więc niejednorodność świata została tu odnotowana metodą collage’u.”

To trafne ujęcie jego estetyki, której trzonem jest świadome zestawianie kontrastów: miękkości i ostrości, chaosu i harmonii, natury i formy kulturowej. Jego prace są zapisem napięć istniejących we współczesnym świecie i próbą ich wizualnego przepracowania. Artysta poszukuje sensu w zderzeniach, wydobywa piękno z paradoksów, a struktury swoich prac buduje jak asamblaże znaczeń.

Fotografia w twórczości Kowalskiego

Choć wykształcenie Tadeusza Kowalskiego zakorzenione jest w tkaninie artystycznej, medium fotografii zajmuje w jego dorobku ważne i autonomiczne miejsce. Fotografia nie jest dla niego jedynie narzędziem dokumentacji czy notatnikiem wizualnym – staje się przestrzenią eksperymentu i dialogu z malarstwem i rysunkiem. Kowalski traktuje kadr fotograficzny jak kompozycję plastyczną – operuje światłem, cieniem i rytmem form z ogromną wrażliwością. Jego zdjęcia często zawierają elementy inscenizacji, wyrafinowane układy przedmiotów, wyizolowane detale o silnym ładunku symbolicznym.

W centrum jego zainteresowań fotograficznych znajduje się obserwacja przemian, śladów czasu, procesów rozpadu i transformacji. Motywy roślinne, fragmenty martwej natury, miejskie faktury i detale architektoniczne pojawiają się jako nośniki pamięci i ulotności. Fotografia Kowalskiego ma charakter kontemplacyjny, ale nie pozbawiony niepokoju. To malarstwo światłem, w którym detale codzienności zyskują wymiar poetycki i filozoficzny.

Jego podejście do medium często balansuje na granicy mediów: fotografie bywają częścią większych cykli, łączone z rysunkiem czy obiektami przestrzennymi, przetwarzane cyfrowo lub prezentowane w formie instalacji. To poszerzone rozumienie fotografii – jako pola działań twórczych, a nie wyłącznie rejestracji rzeczywistości – wpisuje się w szersze zjawiska współczesnej sztuki wizualnej.